BRUSSEL
CONCERT AB
Verslag Jepe : Verslag Lyle Lovett & John Hiatt in AB te Brussel
Verslag Lyle Lovett & John Hiatt (bron: bealestreet.be, Jean-Paul Samyn)
Lyle Lovett heb ik vorig jaar gezien in de AB. John Hiatt twee jaar geleden op het blues festival van Peer. Elk dus in hun eigen omgeving. De twee samen op een podium, dat was nieuw. Wat moet je hiervan verwachten?
Wel hier het antwoord. Op een avond dat de sneeuw rijkelijk valt kom je in de AB die tot de nok gevuld is. Dan weet je het al. Op het podium twee stoelen, drie gitaren. En verder twee tafeltjes met wat water op. Ok denk je dan, het wordt een accoustische set. Het moment breekt aan. Applaus, en ja daar zijn ze dan. Lyle neemt voor ons links plaats en John rechts. Ah dus de twee gitaren zijn voor John.
Wat volgt is een aaneenschakeling van pareltjes. John Hiatt mag beginnen, waarbij Lyle heel aandachtig luistert. Wanneer Lyle zijn eerste song speelt is het John die luistert. Ieder speelt zijn repertoire. Het verschil in stijl valt toch wel op. John is ruiger, is waarschijnlijk ook de betere gitaar speler, Lyle is puurder, meer ingetogen. Tussen de songs door krijg je twee mensen die zich vermaken op het podium. Wat inside jokes hier en daar, en het publiek, wij dus, vindt dit wel OK.
Er is maar weinig samensang of samenspel. Het respect voor elkaar is zeer groot. Twee of drie keer geven ze zelfs elkaar de hand, bij wijze van felicitaties. Wanneer ze dan toch eens samen zingen, kan je echt horen dat hun stemmen complementair zijn, echt een aanvulling. De betere showman is ongetwijfeld John Hiatt maar de mooiste stem heeft toch Lyle.
Na 2.5 uur is het afgelopen. In het naar buiten lopen, alleen maar positieve reacties van passerende fans. Dit was wat je noemt twee voor de prijs van één. Zo wil ik wel meer optredens. Hoewel, wat zou het geven, deze twee op het podium met één begleidingsband voor de twee. Misschien voor een volgende keer.
Noël, Hans en ik hebben een fijne wandeling beleefd in het witte landschap. Drie centimeter sneeuw verandert niet alleen de vlotheid van de wegen (er stond maar liefst 948 km file op het hoogtepunt van de ochtendspits), maar ook het landschap. Geniet daarom van de foto's die we trokken die dag.
Ik stond vroeg genoeg op om rond de klok van negen uur de trein te nemen naar België's hoofdstad. In het noordstation moest ik niet wachten op Hans en Noël, beneden wachtten ze me op nadat de eerste trein slechts vijf minuten vertraging had (je had echt geluk met de trein vandaag). Een laatste trein brengt ons naar de stad van politieinspecteur Witse, Halle.
We laten de stad voor wat ze is, we wandelen langs de Zenne naar de halte van Buizingen (tot een kleine week later wist bijna niemand in België of Europa waar dit plaatsje lag, nu kent eenieder het door de verschrikkelijke treinramp die er plaatsvond). Naast Buizingen ligt Huizingen en een eerste koffiestop is gewenst. Na de versterking van de innerlijke mens klimmen we naar de rand van het Hallerbos. Na een eerste klim hebben we uitzicht op Dworp, Alsemberg en Sint-Genesius-Rode. Door de bossen gaan we over schitterende hollewegen, zeker met de sneeuw.
We bezoeken een café in Essenbeek, deel van Halle om na de boterhammen met bijhonderde pint door te trekken richting taalgrens. Hier heb je een schitterend uitzicht over Waals-Brabant en Henegouwen met op de voorgrond Forges de Clabecq dat nu in verval ligt. Vergane glorie van de oude Belgische staal en steenkoolindustrie!
Een laatste afdaling naar de Zennevallei brengt ons in Lembeek waar we een goeie drinken in café The Blues om de tocht af te sluiten en alvorens de trein naar Brussel te nemen. Een mooie wandeltocht, ver weg van de stress en een goede voorbode voor de rest van de avond.
Vanuit Brussel-Centraal wandel ik naar de Franstalige jeugdherberg (vriendelijke mensen, gemoedelijke sfeer) om me aan te melden en me te verfrissen. Ik wandel tegen de stroom forensen in die allemaal richting station haasten en hierbij niets omziend richting huis reizen. Ik geniet van de avondschemering met de uitzichten in de stad die hierbij ontstaan.
Woensdagavond had ik met de radiovrienden van vroeger een fijne avond in Brussel. Eerst zochten we een gezellig restaurantje op, een aanrader van Jepe die Bealestreet presenteert, een andere geluid dan normaal dagelijks.
Daarna wandelden we naar de AB in Brussel waar we mochten genieten van een optreden van een uniek duo: Lyle Lovett & John Hiatt. Nog niet van gehoord? Hieronder een van John Hiatt's meest bekende songs, Have a little faith in me!
En ook Lyle Lovett vergeten we niet. Omdat Herman het zo vriendelijk vroeg en zonder aangetekend schrijven doe ik het met veel plezier. Hij had gelijk, Lyle Lovett mag je niet vergeten als je over John Hiatt begint. Net zoals je niet mag vergeten te luisteren naar Americana op donderdagavond van 19 tot 21 uur. Americana is wat de naam al zegt, een fantastisch programma gebaseerd op echte muziek uit te tijd dat men nog echte muziek maakte en geen videoclipjes. Stem op donderdagavond af op hun programma's. Ik geef u dan ook met veel plezier de link naar Jepe's website van waaruit u kan doorklikken naar de zender.
Een liedje van Lyle Lovett zoals aangekondigd: She's no lady
Om helemaal te genieten verbleef ik die nacht in de Franstalige jeugdherberg - met vriendelijke medewerkers. De volgende morgen, na het rijkelijk ontbijt heb ik me met mijn versleten wandelschoenen door de straten van Brussel gewaagd om de ongeveegde, besneeuwde stoepen te overwinnen. Om op tijd thuis te zijn heb ik het kort gehouden en heb slechts tot Ukkel-Kalevoet gewandeld.
Het gevolgde traject is de GR12 die de rustige paden en wegels opzoekt dwars door de Brusselse parken.
Zo kom je op je route het Egmontpark tegen, vervolgens passeer je het
prostitutiepaleis(met dank aan Noël), justitiepaleis, ga je door de bekende Marollenwijk om vervolgens via de Hallepoort Sint-Gillis in te wandelen. Vanaf nu klim je langzaam maar zeker tot aan het statige gemeentehuis van Sint-Gillis. Je gaat vervolgens door het park van Vorst om erna het Dudenpark te doorwandelen/ploeteren (met de sneeuw is wandelen een betamelijk slecht gekozen werkwoord).Na het centrum van Ukkel te passeren kom je langs enkele rustige wijken om door het Crabbegat te klimmen, heel voorzichtig met de gladde ondergrond. Nog een paar rechte kilometers brengen je vervolgens naar het station Ukkel-Kalevoet, ooit door Grote Routepaden een pitoresk station genoemd, maar dat geldt enkel nog voor de vaak anderstalige junks en andere mensen die graag met spuitbussen verf kliederen. Ach, we laten het zeker niet aan het hart komen. Ik besluit om op tijd terug te keren naar de barmhartige stede.